Week 6

Hey allemaal,

Omdat ik de laatste weken in quarantaine zat heb ik niet veel eigenlijk niks gefilmd dus vandaar weer een verhaal. Sinds donderdag ben ik officieel uit quarantaine, om eerlijk te zijn was de quarantaine voor mij persoonlijk een behoorlijke uitdaging. Afgelopen maandag zijn we de "holy spirit week" ingegaan we kregen les van een docent uit Amerika die al jaren werkt voor YWAM Berlijn. Omdat iedereen dus nog in quarantaine zat maandag, hadden we les via zoom, op het punt dat de les begon zat ik er aardig doorheen, zoals ik in mijn vorige verhaal aangaf zat ik in quarantaine met 2 jongens waar ik niet echt een klik mee had dus in mijn perspectief zat ik alleen in quarantaine. Ik verwachtte dus ook niet veel van deze week ik dacht bij mezelf: De heilige geest uitleggen via zoom succes ermee, en weer werd ik gauw van mijn nuchtere blik afgeholpen. De docent begon in het 2e uur te praten over de werken van de geest dus ook over profetie en voordat die uberhaupt ging aankondigen wat die ging doen kreeg ik een privebericht van een vriendin van mij die van mijn situatie afwist en daarin zei ze: Damian ik weet niet wat Tyler (de docent) nu gaat doen maar ik heb het gevoel dat wat die gaat zeggen/doen heel relevant is voor jou en je toekomst dus ik wil je uitdagen om goed op te letten en notities te maken, en toen begon Tyler te vertellen dat die gave van profetie wou demonstreren. Ik pak de eerste naam die ik zie zei die "Damian" hoorde ik vervolgens. Ik werd meteen geactiveerd ik dacht; o nee help, en hij begon te bidden en voor 6 minuten was die aan het profeteren en ik heb geen seconde gedacht "dit klopt absoluut niet" alles was raak van muziek maken tot aan mensen vrij zetten van depressie (daar waar ik zelf ook gigantische struggles mee had) en je moet beseffen dat ik deze man 1 uur kende via zoom waarin hij alleen aan het spreken was. Ik was stomverbaasd ook omdat het voor mij een tijd geleden was dat ik weer zoiets als dit mocht ervaren. Ook zei die dat ik een "leader of leaders" ben en "heavy is the weight on your calling" er ligt een grote verantwoordelijkheid op mijn roeping. Dit was dag 1 van deze week en ik zat al zonder woorden. Woensdag werd een getuigenis gedeeld door de meiden, ze hadden dinsdag avond een gesprek over tongentaal (de taal van de heilige geest) en dat ze hier nog sceptisch over waren. Ondertussen ving 1 van de meiden het gesprek op en begon in zichzelf te bidden "heilige geest als u hier wat mee wilt doen op dit moment dan geven we u de ruimte" en instant na dat gebed kwam er een warme gloed als een hete zomerwind door de kamer sommige van de meiden begonnen uit het niets te praten in een taal die ze nog nooit hadden gehoord anderen vielen uit het niets op de grond en weer de ander begon spontaan te huilen. Gods geest was aanwezig door een puur en oprecht gebed van 1 minuut en open harten, dat was genoeg voor hem om een bezoekje te brengen. Na deze getuigenis was iedereen gigantisch aangevuurd enthousiast en ga zo maar door.

Donderdag de laatste lesdag ondertussen was bijna iedereen uit quarantaine en zaten we allemaal achter een laptop in het klaslokaal te luisteren naar Tyler. Tyler zei dat we een tijd van ministry in gingen, en we gaan gewoon de heilige geest vragen om te komen zei die. Even wat meer context, vanaf dinsdag tijdens de lessen voelde ik een gewicht op mijn schouder, het gevoel dat je hebt als je een film kijkt en je weet dat er wat naars gaat gebeuren maar je weet niet wanneer, dat gevoel had ik voor 3 dagen en er gebeurde maar niks. Nu donderdag in de voorbereiding voor ministry had ik dit gevoel weer, we gingen de tijd in en Gods geest was er werkelijk. De staff ging rond en mensen werden bevrijd van leugens, depressies noem het maar op. Toen kwam er een staff naar mij toe, hij wou voor me bidden en hij legde zijn hand op mijn schouder en vanaf moment 1 begon ik te huilen. Hij begon me een knuffel te geven en ook hij begon te huilen en hebben voor 20 a 30 minuten in elkaars armen gehuild. Toen hij wegging was het gewicht, het gevoel weg, dit zat er dus aan te komen dacht ik nog. Hierna riep Tyler die erbij was via zoom een jongen naar voren om voor de camera te staan. Hij begon te profeteren en te bidden voor hem en vanaf dat die zijn eerste woorden sprak viel deze jongen op de grond, De heilige geest had geen handoplegging nodig voor hem, hij heeft daar de volle 2 uur gelegen gehuild, gelachen op een gegeven moment riep die zelfs "kan iemand me helpen ik wil graag lunchen maar ik kan niet meer opstaan" de kracht van God was zo op hem dat die niet meer kon opstaan en hij werd bevrijd van dingen uit zijn verleden. Ik stond hierbij en ik vroeg aan de heilige geest "wat wilt u dat ik doe ?" en ik voelde dat die terug zei: Ik heb je al genoeg gegeven ik wil dat je gaat delen, voor 30 minuten ontving ik beelden voor 8 studenten en staf, ik schreef ze op en deelde ze later met hen. De reacties waren bijna allemaal hetzelfde zodra ik het beeld begon te delen viel hun mond open, alle beelden sloten perfect bij hun leven aan terwijl ik niet van hun wist waar ze nu stonden in het leven omdat we 2 weken in quarantaine hebben gezeten.

Je kan je dus voorstellen dat deze week aardig overweldigend was. Buiten het zweverige om ben ik hartstikke blij dat alle jongens terug zijn in ons appartement. Na deze week is er zoveel meer liefde voor elkaar zoveel meer harmonie in de groep. Ook zien we nu kleinere groepen ontstaan binnen de groep studenten maar dat is ergens ook logisch. Ik ben hartstikke blij met de mensen met wie ik dieper mag optrekken en ik zie na deze week zoveel meer waarde in de hele DTS. Ook begin ik beetje bij beetje te zien waar God mij wil hebben na de DTS wat ik voorlopig nog voor mij hou.

Ik denk dat alle highlights wel waren voor deze week.

Be blessed Damian